Polubicze
Polubicze to wieś na skraju Równinie Parczewskiej, na pd.-zach. od Wisznic. W 1503 dobra nadane Wasylowi Połubińskiemu, w 1905 należały do Alfreda Mierzeńskiego.
Ponadto w kościele znajdują się dwa późnobarokowe Krucyfiksy, II poł. XVIII w.; Monstrancja eklektyczna, II ćw. XX w.; Kielich barokowy, II poł. XVIII w., z cechą kontrybucyjną austriacką z lat 1806-07, gładki, z koszyczkiem o ząbkowanym brzegu; Relikwiarz neorokokowy, XX w.; Medal brązowy, 1874, Paryż, wybity z inicjatywy Józefa Barwińskiego, pseud. „Nadbużanin”, właściciela Dubowa, na awersie przedstawienia krzyża z Arma Christi i potrójne godło Rzeczypospolitej w otoku z inskrypcją: „Braciom Rusinom pomordowanym przez carat Moskiewski za wierność dla Kościoła i Polski 1874”, na rewersie inskrypcja „Województwo podlaskie i lubelskie Polubicze – Drelów – Pratulin”.
Na pograniczu Polubicz i pobliskich Polubicz Dworskich (które tworzą wspólne terytorium osadnicze) założenie pałacowe z II poł. XIX w., które zajmuje 6 ha powierzchni. Budynki gospodarcze zostały zniszczone. Resztki założenie kompozycyjnego z poł. XIX w. zachowane na powierzchni 3 ha mają charakter parku krajobrazowego.
Ciąg drzew, głównie świerków, ogranicza zasięg przestrzenny dawnego ośrodka dworskiego. Do murowanego, mocno zdewastowanego dworu z końca XIX w. prowadzi aleja kasztanowa. Drzewostan parku jest silnie zdewastowany i skupia się w pobliżu dworu. Własność Skarbu Państwa użytkowana przez RSP.
A we wsi można spotkać jeszcze takie perełki, kryte strzechą :