Dąbrowica

Dąbrowica to wieś położona 7 kilometrów na północny zachód od Lublina, w kierunku na Nałęczów. Gdyby ktoś nie wiedział jak dojechać może pytać o ośrodek Caritas Archidiecezji Lubelskiej w Dąbrowicy

 

 

 

Współrzędne GPS:

N 51°16’04,76”

E 22°27’46,02”

 

 

Dąbrowica to podlubelska wieś, notowana w 1317 r. Wówczas to możny ród Firlejów otrzymał od Władysława Łokietka zezwolenie na lokacje swoich włości. Król doceniając zasługi Dzierżka i Ostasza protoplastów rodu Firlejów, nadał im wieś. Firlejowie którzy się tutaj się osiedlili już na początku XV w. pisali sie „de Dombrovica”. Posiadłość stała się ich gniazdem rodowym. Dąbrowicę często odwiedzał Jan Kochanowski, dedykując Dąbrowicy pochwalne strofy.

 

Najlepsze lata dla rozwoju Dąbrowicy, to okres, gdy była ona własnością Firlejów. Pierwsza rezydencja tej rodziny powstała w Dąbrowicy prawdopodobnie w 1 ćwierci XV wieku. Pobudowany wtedy zamek istniał do połowy XVI w., gdy ok. 1553 r. rozpoczęła się jego gruntowna przebudowa, ukończona ok. 1565 r. Dokonali jej Piotr Firlej i jego syn Mikołaj. Szesnastowieczny zamek po przebudowie był murowany, dwukondygnacjonowy, dwutraktowy z basztą w narożniku południowo-zachodnim, pochodzącą z końca XVI wieku.

Następna rozbudowa, tym razem na rezydencję o charakterze pałacu, miała miejsce w latach 1610-1630. Pałac ten został wzniesiony na planie odwróconej litery „L”. Był murowany z cegły i kamienia, dwukondygnacjonowy. Zachodnie skrzydło posiadało na narożach trzy wieloboczne wieże, natomiast elewację wschodnią stanowiła dwukondygnacjonowa galeria arkadowa, zwieńczona attyką.

Dąbrowica była dziedzictwem możnej rodziny Firlejów do XVIII w. . Później należała do księżny Marianny Sapieżyny, z Firlejów która zmarła bezpotomnie w II poł XVIII w. Pozostawiła po sobie znaczne długi . Wierzyciele zagarnęłi cały majątek ok. 100 wsi wraz z Dąbrowicą.

 

W roku 1694 pałac uległ spaleniu a na początku XVIII w. został splądrowany przez wojska szwedzkie i od tego czasu zaczął popadać w ruinę (w 1775 r. nie posiadał dachu). Nigdy nie został odbudowany. W II ćwierci XIX wieku rozebrano jedną z wież, drugą w końcu tego stulecia. W latach 1956-1957 miała miejsce konserwacja zachowanej wieży południowo-wschodniej i rekonstrukcja jednej z arkad galerii.